Stajnia Centralna

Rustler

Kiedy nie udało nam (mi i Eszagowi) się zaadoptować Runa, chęć naszej współpracy wcale nie wygasła, a wręcz przeciwnie, byłyśmy tylko bardziej zdeterminowane. Jeden telefon od zarządu SC wystarczył bym stanęła na korytarzu pustoszejącej stajni. Kilka sekund i już znajdowałam się w skrzydle przeznaczonym dla rekonwalescentów. Na początku przywitałam się z Wow Nexusem, który cicho zarżał na mój widok. Srokacz został obdarowany jabłkowym cuksem. Przez chwilę drapałam go po nosie, ale nie mogę zaprzeczyć, że moje spojrzenie uciekało w stronę pięknego, ciemnogniadego ogiera stojącego dwa boksy dalej. Kucyk, który dzielić ścianę z Nexem zaczął coraz intensywniej dopominać się swojego cuksa. Mając na celu uciszenie go wręczyłam mu kilka i podeszłam do boksu ogiera.
Magnat, przeczytałam z tabliczki. Wzięłam do ręki telefon, wystukałam numer Eszaga i zadzwoniłam. Dziewczyna odebrała po trzecim sygnale. Krótko opisałam jej stojącego przede mną ogiera. Rysualka była niemniej podekscytowana niż ja. Obiecała, że wieczorem do niego zajrzy. Rozłączyłam się i zanim schowałam telefon do kieszeni, wzdrygnęłam się. Oldenburg ostrożnie dotykał chrapami mojej dłoni, jednocześnie patrząc swoimi wielkimi oczami prosto na mnie. Wstrzymałam na chwilę oddech. Widać musiałam zainteresować go rozmową i chciał podejść posłuchać Wink

Uśmiechnęłam się do niego i powolutku wyjęłam z kieszeni cukierka. Uszka na chwilkę poszły do tyłu, zaraz znowu postawił je na mnie. Obwąchał cukierka, po czym łapczywie zjadł. Wahałam się nad wyprowadzeniem go z boksu, ale postanowiłam, że zrobię to jutro. Będzie czuł się pewniejszy znając mnie lepiej. Dokładnie przeczytałam uwagi na tabliczce. Nie było nic o zakazie dokarmiania. Przyniosłam w dłoniach trochę siana i podałam ogierowi. Gniadosz wręcz rzucił się na jedzenie.
- Łakomczuch z ciebie - zaśmiałam się, palcami wolnej ręki przesuwając po nosie.
Rzeczywiście, wystające żebra nie wskazywały na to by w poprzedniej stajni dobrze go karmiono. W duchu cieszyłam się jak małe dziecko, że koń jest tak kontaktowy. Szczerze mówiąc spodziewałam się rozszalałego ogierrrosa, a tu spotkała mnie miła niespodzianka. Czas mnie gonił, z resztą jak zwykle.
- Muszę cię pożegnać, jutro znów tu wrócę - pożegnałam się z koniem, wręczyłam ostatniego cuksa i wyszłam ze stajni.